ไว้พบกัน

คิดถึงแต่ไม่ฟูมฟาย เสียดายแต่เข้าใจ

เป็นทั้ง สถานบำบัด, หลุมหลบภัย, โรงเรียน, สถานบ่งเพาะความเป็นตัวฉัน, ที่นัดพบ, ที่นั่งซบแฟน, ที่รอแฟน, ที่อาละวาด, ที่อยู่ระหว่างบ้านกับมหาลัย, ที่อยู่ระหว่างความจริงกับความฝัน ระหว่างความเหงาและความรัก, และอื่นๆ อีกมากมาย ที่เธอ

ฉันจริงจังกับเธอครั้งแรกเมื่อปลายๆ ม.3 สินะ เมื่อฉันก้าวสู่การกวดวิชาที่ pep และกินข้าวเที่ยงราคาประหยัดแต่ทำร้ายร่างกายที่ดู๋ดี๋ (แม้ก่อนหน้านั้นเราจะเคยเจอกันมาก่อนจากการที่พ่อแม่พาฉันไปรู้จักกับเธอ ก็ตาม) จากนั้นก็อยู่กับเธอเรื่อยมากระทั่งเรียนจบ ป.โท
มีบ้าง บางทีฉันก็มีเบื่อเธอ หนีไปนั่งพักพิงกับบันไดฝั่งตรงข้ามบ้าง แต่ก็แทบทุกวันที่เราได้ทักทายกัน

เธอ ผู้ซึ่งถมความอ้างว้างของสยามสแควร์ด้วยความอ้างว้างของเธอ สยามจะไม่เหงาเท่านี้อีกแล้ว เมื่อปราศจากซึ่งความเหงาจากเธอ

เธอ ผู้ซึ่งตระหง่านความเหงา ประจันหน้ากับความทันสมัยของสยามเซ็นเตอร์ แล้วก็มามีดิสคัฟเวอรี่ เพียงถนนกั้น ท้าประจันกระทั่ง ทั้งสองเองก็กลับกลายจากทันสมัยเป็นล้าสมัยไป แต่กับตัวเธอเองและพี่น้องของเธออีกสองคนทางฝั่งนี้ ล้วนกลับกลายเป็นร่วมสมัย

ฉันยังจำวันนั้น วันที่เธอประสบภัยอัคคี ฉันนั่งมองดูเธอจากบันไดฝั่งตรงข้ามในวันที่เธอซ่อมแซมร่างกายหลังประสบภัยนั้น
กระทั้งเธอกลับมา และอยู่มาจนได้ต้อนรับสมาชิกใหม่ของสยามแสควร์…รถรางบนที่สูงกับสถานีของเขา

ฉันจะไม่ลงรูปของเธอตรงนี้ดอก ไปหาดูเอาเองเถิด มีผู้คนมากมายลงรูปของเธอเพื่อไว้อาลัยในช่วงเวลานี้
มันคงดูเป็นการกล่าวลาแบบจงใจหากฉันลงรูปเธอด้วยอีกคน
ท่ามกลางตัวหนังสือที่ไม่ปะติดปะต่อ ขาดวิ่น เธอยังคงชัดเจนอยู่ความทรงจำ ฉันสงวนพื้นที่ตรงนั้นไว้ให้เธอ
หลังจากวันนี้ไป เราจะได้พบกันอีกเสมอๆ ตรงพื้นที่ตรงนั้น

ส่วนที่ตรงนี้ ฉันเก็บไว้ให้กับรูปของพี่น้องของเธอก่อนละกัน
เพื่อว่า ความไม่ปะติดปะต่อทั้งมวลนี้ จะรักษามวลอารมณ์ความเหงาอันมีเสน่ห์ของเธอไว้ได้

31 พ.ค. 2561 #จนกว่าจะพบกันใหม่