ฟุ้งซ่านระหว่างพักกลางวัน

ในระหว่างพักกินข้าวกลางวัน เรากำลังคิดว่า ควรจะให้ลูกไปเข้า class python จริงจังเลยดีไหม หรือว่าไปเรียน GoLang เลยดี หรือว่า Course Machine Learning ที่มหา’ลัยเปิดสอนก็ดูน่าสนใจ
พลันก็ได้ยินเสียงคนรอบๆ ร้านค้า คุยกันเรื่องหวยที่ออกเมื่อวันก่อนเสียงดังอย่างออกรส ทำให้กระตุกความคิดตัวเองขึ้นมาอย่างมาก
แล้วก็นึกเลยเถิดไปถึงเรื่องที่ได้ยินมาว่า จริงๆ แล้ว KPI หนึ่งของนักเรียนที่หลักสูตรกระทรวงศึกษาฯ กำหนดไว้คือ นักเรียนจะต้องสามารถอ่านร้อยกรองเป็นทำนองเสนาะได้

ทำให้เกิดความคิดแล่นชั่ววูบว่า เรา push ลูกเกินไปรึเปล่า ทั้งๆ ที่ประเทศนี้ยังคุยกันเรื่องหวย กับ Qualifcation พื้นฐานคือต้องอ่านทำนองเสนาะได้?
กลายเป็นว่า ถ้าผู้ปกครองที่พอจะมีศักยภาพในระดับหนึ่งจะต้องใช้ทรัพยากรที่มีผลักดันลูกหลานของตัวเองเอาเอง โดยปราศจากการสนับสนุนใดๆ จากรัฐ

เราเข้าใจดีถึงความโดดเดี่ยวที่จะต้อง push ตัวเองตลอดเวลาในขณะที่เด็กๆ ส่วนใหญ่มีเวลาวิ่งเล่น
และในขณะนี้กลายเป็นลูกเราเองที่ถูกพ่อแม่ push

ความยากที่สุดคือเรื่องการ balance ระหว่างความจำเป็นที่จะต้อง push ตัวเขาให้ไปจนถึงศักยภาพที่ควรจะเป็นกับสภาวะหลวมๆ ของสังคมใต้กระทรวงศึกษา
ยากที่จะต้องตอบคำถามว่าทำไมจึงจำเป็นต้องทำ
ยากที่จะหาจุด balance ที่เหมาะสมกับตัวเด็กแต่ละคน

แต่พ่อก็ต้องทำ!